Wiadomości

Drogie Dzieci, Uczennice i Uczniowie,

w życiu są takie chwile, kiedy my, dorośli, naprawdę powinniśmy się zatrzymać. Nie tylko na chwilę, nie z obowiązku, ale z potrzeby serca. Powinniśmy przestać mówić, wyjaśniać, poprawiać, wychowywać… i po prostu Was posłuchać, pobyć z Wami, mieć dla Was czas, żeby usłyszeć Wasz śmiech i Waszą ciszę, Wasze pytania, które nie zawsze mają odpowiedź, żeby porozmawiać o Waszych marzeniach, które są wielkie, dziwne, piękne, ale przede wszystkim są Wasze, a nie cudze. Mieć czas, żeby usłyszeć Wasze „dlaczego?”, „nie chcę” i „zobacz mnie”, które czasami jest prośbą o zauważenie.

Zbyt często myślimy, że Dzień Dziecka to po prostu święto „tych mniejszych”, którym wypada coś podarować, ale prawda jest inna. To nie dzień, w którym mamy Was pouczać, chwalić czy oceniać. To dzień, który powinien przypominać nam – dorosłym – że dziecko to nie ktoś w drodze do bycia kimś, lecz pełnoprawny człowiek. Człowiek z emocjami, z potrzebami, z głębokim wewnętrznym światem. Człowiek nie mniej ważny tylko dlatego, że niższy wzrostem czy młodszy metryką.

Dlatego dziś chcę powiedzieć Ci coś, co powinieneś słyszeć częściej i od każdego dorosłego, który jest obok Ciebie.

Widzę Cię. Naprawdę Cię widzę.

Nie przez pryzmat tego, co zrobiłeś dziś dobrze, jak się zachowałeś wczoraj, ile się nauczyłeś w zeszłym tygodniu. Widzę Cię przez to, kim jesteś i wiesz co? Nie musisz robić niczego specjalnego, by zasłużyć na miłość. Nie musisz się uśmiechać wtedy, gdy Ci smutno. Nie musisz być dzielny, kiedy boisz się w środku. Nie musisz niczego udowadniać. Swoim istnieniem już wnosisz w świat coś pięknego i ważnego, coś czego nikt inny nie może dać, bo nie jest Tobą.

Pamiętaj, proszę, że nie jesteś wersją roboczą ani niedokończonym projektem. Nie jesteś „jeszcze niegotowy” do życia. Nie musisz stać się kimś innym, by zostać potraktowany poważnie.

Jesteś osobą: ze swoją wyjątkowością, wyobraźnią, sercem, ale też ze swoimi problemami, rozterkami, wątpliwościami. Masz prawo czuć się zagubiony, tak samo jak masz prawo mieć gorszy dzień. Masz prawo się z czymś nie zgadzać, tak samo jak masz prawo być sobą. Masz prawo do bycia zauważonym w swojej wyjątkowości i niepowtarzalności i nie odbiera to Ci godności ani żadnej wartości.

I w tych chwilach, gdy coś Cię przerasta, gdy czujesz złość albo smutek, gdy świat wydaje się za duży - nie potrzebujesz naprawiania. Potrzebujesz kogoś, kto po prostu z Tobą będzie, obok. Kto potrzyma Cię za rękę, wysłucha i nie będzie przerywać, może kogoś kto po prostu usiądzie obok i pomilczy razem z Tobą. Kogoś kto spojrzy i powie: „Jestem. Jestem dla Ciebie, a Ty nie musisz być nikim innym.”

Bo dzieciństwo to nie jest przystanek przed dorosłością czy przygotowaniem do życia. To pełnia życia: kolorowa, intensywna, prawdziwa, bardziej otwarta, empatyczna, z tysiącem pomysłów w ciągu minuty, z błyskiem w oku i z bałaganem w głowie, z radością tak głośną, że aż boli brzuch od śmiechu, z chwilami smutku, których nikt nie umie nazwać i z tą cudowną zdolnością, by codziennie widzieć świat na nowo - jakby wszystko było możliwe i z tą wiarą, że ludzie wokół są dobrzy.

W świecie, który czasem za bardzo się spieszy, zbyt często wymaga, za rzadko słucha, chcę Wam dziś przypomnieć: Nie musicie być inni niż jesteście. Nie musicie być bardziej „grzeczni”, bardziej „rozsądni”, bardziej „jak dorośli”. Możecie być sobą. I to naprawdę wystarczy.

Wasze emocje nie są problemem, są opowieścią o tym, co dla Was ważne. Wasze pytania nie są przeszkodą,  są początkiem odkrywania świata po swojemu. Wasza obecność – właśnie taka, jaka jest – wnosi w ten świat coś, czego nikt inny nie potrafi wnieść.

Życzę Wam, nie tylko dziś, ale każdego dnia, byście mieli obok siebie dorosłych, którzy nie chcą Was poprawiać, ale chcą Was rozumieć, którzy nie oczekują, że będziecie „inni”, ale cieszą się, że jesteście dokładnie tacy, jacy jesteście.

I życzę Wam, byście, mimo wszystkich prób świata, by Was przyspieszyć, uporządkować, dopasować, wcisnąć w ramy, nigdy nie zapomnieli, jak to jest być dzieckiem.

Bo dziecko nie znika, gdy dorastamy. Dziecko zostaje w nas jako wrażliwość, wyobraźnia, ciekawość, śmiech i otwartość na drugiego człowieka.

Zachowajcie w sobie ten wewnętrzny kompas – ten cichy, ale niezłomny głos, który wie, co jest dobre, choć świat nie zawsze umie to dostrzec. Nie pozwólcie, by zagłuszył go pośpiech, lęk przed oceną, czy cudze wyobrażenia o tym, kim powinniście być, bo to właśnie dzieci swoją uważnością, pytaniami, śmiechem i milczeniem, przypominają dorosłym, gdzie szukać tego co prawdziwe i o tym, że najważniejsze rzeczy w życiu rozpoznaje się nie rozumem, lecz sercem.

Bo serce nigdy się nie myli, gdy prowadzi je czułość.

Wielkopolski Kurator Oświaty
dr Igor Marek Bykowski